ای یگانه مهربان/طیبه تقی زاده

الهی! تو را می خوانم در زمزمه های جاری زندگی ام، در تکاپوی همیشه حیاتم.

الهی! از تو هستم و به سوی تو خواهم آمد. کدام دریچه مرا به سوی تو خواهد کشاند؟ کدام زمزمه مرا به لحظات با تو بودن می رساند؟

سردرگم ثانیه های هر روزه ام؛ هراسان و پرشتاب، تو را می جویم. کیست برای من جز تو؟!

آن گاه که تمام دریچه ها بسته می شوند، آن گاه که پرده های سیاه ناامیدی، فراسوهای روشن را تاریک می کند، آن گاه که هیچ کس فریادرس من نیست، فقط تو را می بینم.

روحم را سپرده ام به جاری چشمه سار لطف تو، می خواهم زلال شوم. می خواهم بجوشم و سردی درون را به گرمای پرستش ات از بین ببرم.

الهی اینک، خسته از خویشتن به تو می پیوندم.

الهی! سپیدترین قلب ها را می خواهم در «یوم تبلی السرائر».